(lees dit op zijn Jan Decleirs) "De roest vreet aan mijn ingewanden. Het verraad komt altijd van binnenuit. Ze hebben me aangemeerd en vastgelegd aan het beton van deze stad, waarvan ik alleen de geuren en kreten opvang. Ik lig hier onbeweeglijk voor onbepaalde tijd en voor het onderzoek, zeggen ze. Ik weet wat ze zoeken. Zij weten niet wat ze zullen vinden."
Aan het woord is de Levyani, het schip dat ongewild de hoofdrol speelt in het verhaal. In de buurt van het schip, dat in de haven van Marseille aangemeerd ligt, zien twee jongetjes een Afrikaan afgetuigd worden. Een van de getuigen, de twaalfjarige Matoub, wordt op zijn beurt vermoord. Zijn vriendje kan ontkomen en beweert in een van de moordenaars een politieman herkend te hebben. Socioloog Luka gaat op onderzoek uit. Ondertussen houdt de vriendin van Luka, commissaris Ingrid, zich bezig met een zaak van mensen- en sigarettensmokkel.
De veelbelovende openingsscène zet meteen de toon. Dit is misschien wel het beste Luka-album tot dusver. Een opluchting na het wat tegenvallende vorige verhaal (album vijf en zes). Denis Lapière trakteert ons op een spannende thriller waar vaart in zit. En daar passen de tekeningen van Mezzomo wonderwel bij. Alles lijkt snelsnel getekend te zijn, zonder veel tijd te besteden aan details. Lijkt, want als je sommige plaatjes goed bekijkt, merk je dat Mezzomo wel degelijk meer dan twee minuten gewerkt heeft aan bijvoorbeeld het tekenen van het schip. De Vloedgolf is alweer een eerste deel van een tweeluik. Het album eindigt met een pracht van een cliffhanger. We zullen dus nog een jaartje op de ontknoping moeten wachten. Maar niet getreurd, over een maand of twee verschijnt de nieuwe Jerome K. Jerome Bloks. Laat ten slotte een ding voor altijd duidelijk zijn: Luka verhoudt zich tot Rik Ringers als Mogwai tot Limp Bizkit (deze vergelijking slaat natuurlijk nergens op als je toevallig een fan van laatstgenoemde groep bent).
Geplaatst op 22/12/2004
Citeren
