genre: sf-roman? thriller? ruimtedetective? nog niet duidelijk waar dit heen gaat!
Lupus Gonnoroe (hoe kom je erbij?) en Tony Uffizi zijn vanaf hun jeugd al vrienden en maken samen een interplanetaire reis in een of ander sterrenstelsel, waarbij ze zich uitleven in hun gezamenlijke hobby, ‘vissen’. Op een mijnwerkersplaneet vissen ze in een kroeg een mijnwerkersdochter op, die niet lekker in haar vel zit en graag zover mogelijk van huis wil zijn. Sanaa von Steenhanser besluit met hen mee te gaan en zo gaan ze met z’n drieën verder. De reisgezellin leidt echter al spoedig tot problemen met vergaande consequenties. Het is nog niet helder waartoe dit zal leiden, maar het kon wel eens spannend worden.
Lupus, de verteller, is een introverte jongeman die net is afgestudeerd in de zoölogie en nog wat andere duistere wetenschappen. Tony die een mislukte carrière bij het leger achter de rug heeft, doet sterk denken aan de overleden acteur John Belushi.
Door een toevallige gebeurtenis tijdens hun toeristisch planetenbezoek, raken twee mensen met elkaar in gesprek die daarvoor al jaren langs elkaar heen leefden. De verhouding tussen Lupus en zijn jeugdvriend wordt vanuit psychologisch standpunt uitstekend beschreven, waarbij de auteur alleen de essentie aangeeft.
Het zijn niet het soort tekeningen waar ik van hou, maar Frederik Peeters weet met beperkte middelen veel te bereiken. De simpele maar duidelijke taal sprekende tekeningen sluiten goed aan bij de even duidelijke verhaallijn. Zoals de tekst op de omslag aangeeft doet het album een beetje denken aan ‘Een deken van sneeuw’, maar dan alleen wat de tekeningen betreft. De auteur is veel directer en de sfeer heeft niets dromerigs. Hier geen autobiografische ontboezemingen, maar evenmin een simpel spannend kosmisch avontuur.
De onderwerpen die en passant worden aangesneden zijn echt van deze tijd. De weerstand of remmingen die ik alleen al heb bij het noemen van drugs zijn onze avonturiers volkomen vreemd. De angst voor de onder druk staande natuur komt tot uiting in Sanaa, die van huis vlucht om ergens heen te gaan waar ze bomen kan zien.
Er is een merkwaardig voorval dat de lezer aan het denken zet en dat waarschijnlijk in de volgende delen verklaard zal worden: Als Lupus Tony vraagt wat er met diens vader gebeurd is krijgt hij letterlijk te horen: “Denk eraan me de vraag op een beter moment te stellen, maar je kan me wel zeggen dat het je spijt”. De laatste zinsnede laat Lupus in verbijstering achter, maar Tony sterft voor hij om uitleg kan vragen.
Het is een album waarbij de kwaliteit voortkomt uit de eenvoud. Weinig maar informatieve tekst, korte maar veelzeggende dialogen. Als de volgende delen net zo boeiend zijn en de duidelijke vertelwijze gehandhaafd blijft, wordt dit een uitstekende strip.
Geplaatst op 02/12/2007
Citeren
