Tijdens het leggen van een kabel in de Atlantische Oceaan gebeurt er iets vreemd. De kabel knapt in twee. Een onderwatercamera moet de oorzaak van het ongeluk achterhalen. Maar de camera stuurt onverwachte beelden door. Op de bodem van de oceaan blijkt er een bouwkundige constructie te staan. Hoewel de beelden onduidelijk zijn, is Jürgen Thimme, de grote baas van T-Invest, ervan overtuigd dat het de ruïnes van Atlantis zijn. Hij doet een beroep op Imago Mundi om het bewijs hiervoor te leveren. De vondst ligt op een onbereikbare plek, maar met de technologie van Imago Mundi is dit geen bezwaar. Het agentschap werd opgericht door de beroemde Zweedse avonturier op leeftijd, Harald Haarfager. Hij wordt bijgestaan door twee jonge en briljante onderzoekers. Loïc Mellionnec is natuurkundige. Zijn collega, Leia Lewis, is een van de beste wiskundigen van haar generatie. Eenmaal aan het werk lopen er echter allerlei zaken mis. Al snel wordt duidelijk dat ze te maken hebben met een saboteur...
Tot voor kort was het voor mij voldoende de naam Corbeyran op de cover te zien staan om de strip blindelings te kopen. Hij maakte immers al furore met De Zang van de Vampiers, Meesters van het Spel en Het Vlindernetwerk. Toen hij onlangs op de proppen kwam met het middelmatige De Regelaar, zag ik dat door de vingers. Zelfs de allergrootsten hebben wel eens een minder dagje. Maar met Imago Mundi stelt Corbyran me toch helemaal teleur. Het verhaal is weinig boeiend. Het ligt wellicht aan mijn intellectuele beperkingen, maar ik begrijp niets van de technologie die Imago Mundi gebruikt om het vermoedelijke Atlantis op te sporen. Het wordt allemaal nodeloos ingewikkeld gemaakt en dat haalt de vaart uit de strip. De hoofdfiguren zijn onvoldoende uitgewerkt en zijn eigenlijk ronduit saai. Van enige spankracht is geen sprake en dat ben ik niet echt gewoon van Corbeyran. Of heeft enkel Braquelaire het scenario geschreven en heeft Corbeyran het verhaal hier en daar wat bijgeschaafd? Dan is hij hierin niet echt geslaagd.
De Regelaar werd nog min of meer gered door de schitterende tekeningen. Dit is met deze reeks helemaal niet het geval. Integendeel, het slordige tekenwerk van Brahy is bij momenten meelijwekkend. De personages lijken soms wel rubberen mannetjes als je bekijkt hoe ze hun armen en handen kunnen draaien. Ook gezichten tekenen is niet echt de specialiteit van Brahy. Op een bepaald moment dook er uit het niets een nieuw personage op. Pas na enige tijd had ik door dat ik me vergiste: Leia Lewis had van de tekenaar alleen maar een nieuw gezicht cadeau gekregen.
Ach, het loopt al van het begin mis. De openingszin luidt: "Ergens op het midden van de Atlantische Oceaan...". En het is niet de enige taalkundige slordigheid (maar dit verwijt kan je vele uitgevers maken). Positief is wel dat er van de reeks meteen twee delen verschenen en het geheel een afgerond verhaal vormt. OK, een commerciële zet, maar het is jammer dat dit nu net het enige lichtpuntje moet zijn. Aan Corbeyran om zich te herpakken en op zoek te gaan naar een betere tekenaar.
Geplaatst op 14/12/2004
Citeren
