Daisy. Steeds meer moet John Haig aan haar denken. En dat terwijl hij werk genoeg heeft. Als politieagent in Athens, Misouri, wordt hij geacht een moordenaar te klissen. Maar zijn gedachten keren steeds terug naar wat er bijna twintig jaar geleden, tijdens de zomer van 1957, gebeurde. In zijn dagdromen ziet John de gebeurtenissen als een film voor zijn ogen verschijnen. Hij herinnert zich nog goed dat hij op slag verliefd werd toen hij Daisy voor het eerst zag. Zij was op weg naar Manhattan Beach, nabij Los Angeles. Omdat John van plan was zijn geluk te beproeven in Las Vegas, besloot hij een eindje mee te reizen. Maar het werd geen rustige trip. Daisy was eigenlijk op de vlucht voor haar oom die haar zou misbruiken. En die oom bleef niet bij de pakken zitten en zat al snel achter hen aan. Allemaal opwindende gebeurtenissen, maar als politieagent moet je er je gedachten bijhouden en dat zal John Haig geweten hebben...
Na Bloedbanden trakteren Hermann en zoonlief Yves H. ons op Manhattan Beach 1957, het tweede deel van wat een Amerikaanse trilogie moet worden. Na een imposant oeuvre van meer dan zestig albums hoef ik je wellicht Hermann niet meer voor te stellen. Geen paniek: ook nu ontgoochelt Hermann niet. Hij verwent ons opnieuw met die mooi geschilderde tekeningen waar hij een patent op heeft. Het is de derde keer dat hij voor het scenario een beroep doet op Yves H. En het moet gezegd, Yves H. wordt steeds beter. Hij schreef een goed opgebouwde donkere road-movie, met een belangrijke bijrol voor Elvis. Opvallend is het gebruik van zwart-wit voor de flashbacks. Dit vergemakkelijkt de lectuur, omdat Yves H. regelmatig switcht tussen heden en verleden. Bij de flashbacks wordt voor één kleur een uitzondering gemaakt: het rood voor het hangertje met het hartje, de gloed van de zonsondergang in de Grand Canyon en... bloed. Manhattan Beach 1957 is de eerste echt geslaagde samenwerking tussen Hermann en Yves Huppen. Dat belooft voor de toekomst.
Geplaatst op 05/12/2004
Citeren
